Worst Case Scenario

    In het vorige blog ‘Oekraïne in de schemering’ werd aan de hand van een aantal factoren een analyse gemaakt van het feit dat Oekraine de laatste 20 jaar geleden diep is weggezakt op de wereldranglijst als het gaat om productiviteit en welvaartsniveau.
    Welke scenario’s doemen er op als we de ontwikkelingen van de afgelopen jaren doortrekken naar de toekomst? Wat valt er te voorspellen voor de komende jaren? Welke factoren kunnen er toe leiden dat het land verder zal afglijden naar chaos?
    Daarover probeert het nu volgende artikel enig licht te laten schijnen.
 
1.
Er is nog geen zicht op een einde van de wereldwijde economische crisis. Het opblazen van financiële zeepbellen, zoals in Oekraine recentelijk is gebeurd, leidt niet tot een herstel van de productie. Integendeel. De economie van ons land is een typische diensteneconomie met als belangrijkste facetten: kredietverlening, import en handel. Dit soort economie gedijt het best als het gebaseerd is op vrije, inwisselbare valuta. Maar de Oekraiense munt (UAH) is dat niet. Het grote gevaar daarbij is inflatie. Om de bestedingen in eigen land op peil te houden wordt geld bijgedrukt. De munt komt in een vrije val terecht wat zal leiden tot hyperinflatie en uiteindelijk een complete stagnatie van de economie en tegelijkertijd een opbloei van de zwarte markt.
 
2.
Tegen de achtergrond van een stagnerende economie zal de heersende elite zijn welvaart proberen veilig te stellen. Er ontstaat een herverdeling van goederen, die gelegitimeerd moet worden door de macht. Naarmate de economische situatie verslechtert zal het gevecht om de macht, de toegang tot rijkdom, toenemen en de tegenstelling tussen een kleine rijke elite en een steeds armer wordende massa groter worden.
 
3.
Deze processen zullen vergezeld worden van een steeds autoritairder en dictatoriaal wordend gezag. De heersende macht organiseert zich en vertakt zich in een steeds bureaucratischer wordend controlerend apparaat.
 
4.
Toename van het aantal ambtenaren heeft een negatieve invloed op de prestaties omdat iedereen in de eerste plaats eigen belangen nastreeft. Door het verminderen van de levensstandaard zal de moraal verder achteruitgaan en de toch al aanzienlijke corruptie alleen maar aangewakkerd worden.
 
5.
Verdere vernietiging van de infrastructuur – vervoer, energievoorziening, etc. om twee belangrijke redenen. Ten eerste, het valt niet meer te financieren. Ten tweede, het uitsterven van goed geschoold, technisch personeel. Er zijn nu al bijna geen goede ingenieurs van onder de veertig jaar te vinden. De gehele infrastructuur dateert nog uit de Sovjettijd en dient nodig gemoderniseerd te worden. Wanneer dit niet gebeurt zal de inefficiency verder toenemen en de infrastructuur uiteindelijk ophouden te functioneren.
 
6.
De bevolking bereikt het stadium van volledige, sociale inactiviteit. Iedereen heeft alleen maar oog voor het eigenbelang en dat van de familie. Zolang er geen georganiseerd sociaal protest van de grond komt, zal dit niet veranderen.
 
7.
Verdere daling van de bevolking en toename van emigratie als gevolg van een verminderde volksgezondheid, daling van de levensstandaard en een gebrek aan toekomstperspectief. Zolang de economische crisis voortduurt en de overheid zich hier niet voor interesseer zal hier niets aan veranderen.
  
Deze zeven factoren zullen uiteindelijk leiden dot hongersnood onder grote delen van de bevolking, wat nog versterkt zal worden in geval van door klimaatverandering tegenvallende oogsten in het buitenland, waardoor de prijzen op de wereldmarkt omhoog zullen gaan. Intussen is Oekraine volledig afhankelijk geworden van import, die mede door inflatie onbetaalbaar zal worden. Tel daarbij op een slecht werkende infrastructuur en een falende overheid en de ramp is zo ongeveer compleet.
 
Svetoslav Shetsov voor Snikiforov LiveJournal, 23 oktober 2010
 

   Het is een inktzwart beeld, dat hierboven wordt gegeven. Daarmee is gelukkig nog niet gezegd, dat dit ook daadwerkelijk staat te gebeuren. Het moet wellicht eerder gelezen worden als een een ‘worst case scenario’, als een poging om de noodklok te luiden.
   Het voorspellen van de toekomst blijft in zekere zin koffiedik kijken. Je kunt niet veel meer doen dan de trends van de laatste jaren doortrekken naar de toekomst en als er iets is dat de geschiedenis leert, dan is het wel, dat er op langere termijn bijna nooit sprake is van lineaire ontwikkelingen.
   Trends zijn er voor om plots afgebroken of omgebogen te worden. Nieuwe ontwikkelingen kunnen ogenschijnlijk vanuit het niets in gang worden gezet. Daarbij zijn landen opgenomen in een globale wereldeconomie. Mondiale tendensen hebben een hoge mate van onvoorspelbaarheid, lijken daarbij gestuurd te worden door autonome processen, waar afzonderlijke landen bar weinig invloed op kunnen uitoefenen.
 
   Los van deze algemene relativeringen, die al gauw een apathische houding in de hand werken - beseffend dat de speelruimte niet al te groot is, kunnen we ons afvragen: wat kan Oekraïne zelf doen om het sombere perspectief te veranderen, om het naderend onheil af te wenden?

 

   Alleen een goed georganiseerd en breed gedragen sociaal protest kan daar voor zorgen. Als de bevolking afstand doet van het streven naar eigenbelang, massaal kiest voor lange termijn oplossingen in het belang van het land, alleen dan kunnen politieke verhoudingen veranderen en kan een begin gemaakt worden met de zuivering van het politieke apparaat, de strijd tegen de bureaucratisering en de corruptie.

   Van daaruit kan een voorzichtig begin gemaakt worden met de verbetering van het onderwijs en de gezondheidszorg, met herstel van de infrastructuur, investeringen in de landbouwsector en de broodnodige innovatie van de productieprocessen in de bedrijven.
   De voortekenen dat er op korte termijn een dergelijk sociaal protest op gang zal komen zijn niet al te gunstig. Zeker, er is de vorige maand geprotesteerd door studenten tegen de introductie van allerlei vergoedingen in het onderwijs en deze week nog door het midden- en kleinbedrijf tegen een nieuw belastingstelsel, waar ze ernstig door gedupeerd worden, maar deze protesten lijken toch vooral gemotiveerd door al weer eigenbelang.
 
   Het enige goede voorbeeld lijkt gegeven te worden door een kleine groep dappere vrouwen - FEMEN. Deze jonge vrouwen geven wel blijk van een brede sociale betrokkenheid, van een internationale belangstelling en solidariteit. Ze zijn bereid om offers te brengen, om hun maatschappelijke carrière opzij te zetten, om hun leven en lichaam in dienst te stellen van de strijd tegen wetteloosheid en onrecht, om te vechten voor meer democratie en vrijheid in Oekraïne en in de rest van de wereld.
   Het valt te hopen dat hun voorbeeld steun krijgt, het verzet tegen het rampzalige beleid van de regering Janoekovitsj breder wordt, dat FEMEN de voorhoede vormt van een roze revolutie, die voor een omwenteling kan zorgen, die Oekraïne weer omhoog kan stuwen in de vaart der volkeren.  
    

  Foto's Femen LiveJournal

  .