Over geen enkele sociale beweging in de Oekraïne wordt zo vaak geschreven als over de radicale vrouwenbeweging FEMEN. Enkele honderden jonge vrouwen van vaak nog geen twintig jaar hebben zich inmiddels bij de beweging aangesloten.
Wie zijn ze en waar komen ze vandaan? Hoe leven ze en waar leven ze van? Wat zijn hun motieven en idealen en waarom protesteren ze vaak topless?
Om hier achter te komen wordt ons een kijkje in de keuken van FEMEN gegund, mogen we aanschuiven voor het ontbijt bij twee van haar leiders, Anna Gutsol en Sasha Shevchenko. Koffie met crackers – daar is Sasha dol op, al is het voor de actiefoto’s beter om niet te veel te eten.
Anna is de belangrijkste woordvoerder en organisator van de beweging, terwijl Sasha meer gezien kan worden als het gezicht of beter gezegd, het lichaam van FEMEN.
Enkele jaren geleden verliet Sasha haar geboorteplaats Chmelnitski om de hoofdstad Kiev te veroveren, waar ze een jaar lang wist te overleven op water en brood.
‘Ik wil de vrouwen in de Oekraïne wakker schudden, ze sociaal actief maken, ze uitdagen en laten zien dat vrouwen het kunnen. Mijn uiteindelijke doel is de revolutie van de vrouw, niet om het matriarchaat te vestigen, maar wel iets daar heel dichtbij. We hebben ons lang genoeg achter de man verstopt. Naar de hel ook met het geld! Ik heb gewerkt als coördinator van een mobiele showroom – werd ontslagen toen ze foto’s van mij in de krant zagen. Ze bekijken het maar. Voor mij is het vanaf nu alleen nog maar FEMEN. Publieke actie, daar hou ik van - het is adrenaline, geeft me een enorme kick, een orgasme bijna.'
Sasha is waardevol voor FEMEN, overtuigt de andere meiden om uit de kleren te gaan., wanneer haar dit bij een demonstratie nodig lijkt. Ze wordt gewaardeerd om haar enthousiasme en lef.
De organisatie betaalt haar kamer, een schamel onderkomen op de eerste verdieping van een vervallen appartementencomplex, meestal zonder verwarming en heet water en een badkamer waar mysterieuze stalactieten aan het plafond hangen.
Er gaan geruchten dat de vrouwen goed betaald krijgen voor hun acties, maar in feite moeten ze rond zien te komen van een bescheiden budget van 600 tot 700 euro’s in de maand. Dit hebben zij te danken aan enkele gulle gevers, waaronder een Duitse DJ en de uitgever Jed Sundan, eigenaar van een mediabedrijf dat de acties van de vrouwen nauwlettend volgt en er regelmatig verslag over doet.
‘Mensen zijn verbaasd als ze horen, dat we geen auto’s hebben en in kleine appartementen wonen. Iedereen denkt dat we veel verdienen. De meeste vragen die ons op internet gesteld worden gaan over geld en uiteraard over onze borsten. “Hoe komen jullie aan die kleine borsten en waarom laat je ze niet groter maken?” vragen ze me vaak. Als antwoord op de eerste vraag, vertel ik meestal dat ik in de buurt van Tsjernobyl ben opgegroeid, waar een fragiel lichaam en kleine borsten heel normaal zijn. Waarom zou ik dat moeten veranderen?’
‘Er is een oud Russisch gezegde,’ vult Anna aan. ‘”Gola, en bossa vinku”, ofwel “Naakt, met blote voeten en een krans op het hoofd,” zo gaat een arm meisje vrolijk door het leven en overstijgt ze de alledaagse problemen.’
Ook Anna komt uit Chmelnitski. Ze ging naar Kiev, werkte daar als manager en richtte met eigen geld FEMEN op. In het begin trokken de acties weinig aandacht. Op een plein door een megafoon gaan schreeuwen en met vlaggen zwaaien, daar kijkt men niet echt van op, maar toen een bij een van de vrouwen tijdens een protest tegen stroomuitval een schouderbandje afgleed en haar borsten zichtbaar werden, verscheen deze foto ineens in alle media.
Eureka! Dit was dus de manier om aandacht te trekken.
Nu wordt er over FEMEN meer geschreven dan over welke andere sociale of politieke beweging dan ook. Ineens is er belangstelling voor wie ze zijn, sieren ze de covers van tijdschriften en staan volop in de schijnwerpers.
Er wordt drifitig over hun motieven gespeculeerd. Volgens de een werken ze voor Timosjenko uit vrouwelijke solidariteit en voor een ander zijn ze agenten van Poetin, die betaald worden om uit de kleren te gaan om de Oekraïense politiek belachelijk te maken.
‘Voor de duizendste keer - we zijn een onafhankelijke organisatie,’ legt Anna uit. 'Daarom zitten we ook zo krap in het geld, alles berust op enthousiasme. Als we door een politieke partij betaald zouden worden, zou dat onmiddellijk uitlekken en zou dat onze doelstellingen ondermijnen. Onze onafhankelijkheid is juist onze kracht.'
Bron: Radulova LiveJournal
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten