In veel grote steden worden muren waar het maar
even kan, versierd met teksten en tekeningen. Kiev vormt daarop geen
uitzondering – ook hier is veel graffiti te vinden, variërend van schreeuwerige
tags tot fijnzinnige schilderingen.
Veel mensen ergeren zich er aan, zien het
als een teken aan de wand, een teken van verloedering. Dat blijkt ook uit onderzoek.
Het schijnt dat men zich onveiliger voelt in buurten waar veel graffiti is.
Mensen zijn ook sneller geneigd om daar zelf troep op straat achter te laten,
wat het gevoel van onveiligheid nog versterkt.
Autoriteiten doen er dan ook alles aan om
graffiti uit het straatbeeld te bannen, beschouwen het als een vorm van vandalisme
en stellen het als zodanig strafbaar. Als doekje voor het bloeden worden er
enkele plekken aangewezen waar het min of meer wordt getolereerd, waar
alternatievelingen hun creatieve lusten mogen botvieren.
Zo proberen de autoriteiten graffiti in te
kaderen en van zijn anarchistische trekjes te beroven. Dan wordt het als kunstvorm
acceptabel, kan er een lijst om en zelfs in een museum worden gehangen.
Toch blijft echte graffiti op de meest
onverwachte plekken in een stad opduiken, als een hardnekkig onkruid, dat
nauwelijks valt te bestrijden en dat is misschien maar goed ook.
Zelf mag ik het graag zien, deze spontane
uitbarstingen van creativiteit. Het geeft je een idee van wat er zoal leeft
onder de oppervlakte, wat er borrelt en bruist achter de muren van een stad.
Kiev 2011
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten