Ontsnapt uit Marioepol

 

Katerina Guboschkna, haar dochter Oksana en zoon Dima arriveren na een helletocht vanuit door Russiche troepen bezet gebied in Zaporizja (22 april 2022)

Het had 11 uur rijden gekost, onderhandelen voor doorgang door talloze checkpoints bemand door strenge Russische soldaten, met de wetenschap dat elke kilometer je verder van huis bracht, waarschijnlijk voorgoed. Maar tegen 18.00 uur waren drie families, gepropt in een versleten Mercedes-busje vanuit Marioepol in Zaporizja aangekomen.

"Er waren zoveel bommen", zei Volodymyr Korotky, een 56-jarige monteur die samen met zijn gezin Marioepol verliet met slechts twee koffers aan kleren die hij uit zijn verwoeste appartement kon redden. "Ik ben zo blij dat we op Oekraïens grondgebied zijn."

Hij en zijn vrouw kwamen samen met negen andere mensen aan op de parkeerplaats van een Epicenter-winkel aan de rand van Zaporizja, dat het belangrijkste knooppunt is geworden voor de honderdduizenden Oekraïners die Melitopol, Berdyansk en Marioepol zijn ontvlucht - steden in het zuiden en zuidoosten die getuigen van de verschrikkingen en wanhoop van de Russische bezetting.

Lizza Onufrieva, 14, en haar hond, Businka, zijn maandag ontsnapt uit Marioepol, Oekraïne, met haar familie in een busje met 10 andere mensen

.

 Voor de 14-jarige Lizza Onufrieva kwamen de tekenen van wat die bezetting zou brengen vroeg in het huis van haar familie in de wijk Iljitsj in Marioepol, op de eerste dag van de oorlog, 24 februari.

“Om 1 uur 's nachts werden we wakker van iets dat heel dicht bij ons ontplofte", vertelt Lizza. Ze rende naar de kelder met haar moeder, Oksana, en Businka, haar Jack Russell-terriër.

 In het begin van de oorlog hadden ze elektriciteit en de luchtalarmsirenes werkten nog. Maar in de dagen die volgden, werd het bombardement heviger. Ze verstopten zich in het donker, wachtend  en hopend - tot de geluiden zouden verdwijnen. Maar dat gebeurde niet: uiteindelijk leken de bombardementen bijna normaal te worden.

Op een van de ergere dagen keken ze buiten hun huis om een ​​ Russische tank in hun tuin te vinden. Russische soldaten vielen binnen en eisten te weten of ze Oekraïense troepen hadden gezien . De tank begon toen op een auto te schieten, vermoedelijk met Oekraïense soldaten erin.

De slechtste dag voor Lizza was 11 maart, toen een drietal bommen insloeg in de voortuin van het huis van haar grootouders van vaderskant. Haar grootvader stierf die dag, niet door de munitie, maar door de schok die volgde. Negen dagen later stierf haar grootmoeder.

Dag na dag veranderde Marioepol steeds meer in een hel, met meer dan driekwart van de 450.000 mensen die de stad ontvluchtten. Lizza's moeder, Oksana, een professor in kansrekening en statistische wiskunde wilde niet vertrekken zonder haar eigen ouders, die in een andere buurt woonden. Maar ze had het contact met hen verloren op 2 maart, toen de communicatie in een groot deel van de stad uitviel.

Toen ze eindelijk hoorde van de kans om met een paar andere gezinnen te vertrekken, nam ze de beslissing om te gaan."We wachtten op nieuws, maar het belangrijkste is om de toekomst van Lizza veilig te stellen", zei ze. "En in Marioepol denk ik dat er geen toekomst is."

Maandagochtend vroeg was het in Marioepol relatief rustig, met bombardementen alleen rond de Azovstal-staalfabriek, waar de laatste Oekraïense verdedigers werden belegerd door Russische troepen. Dat was het moment om snel wat spullen bij elkaar te rapen en te vertrekken.

De route voerde hen langs 20 checkpoints. De Russen, zei Oksana Onufrieva, namen hun simkaarten niet mee, maar zochten in hun mobiele telefoons naar militaire informatie.

"We moesten 200 dollar betalen bij drie van de controleposten om ons door te laten," zei ze.

Toen ze in Zaporizja, ongeveer 120 mijl ten noordwesten van Marioepol, kwamen, begroetten Oekraïense vrijwilligers en politieagenten hen en noteerden hun gegevens voor registratie.

Juliet Korotvkova, met haar zieke 11 maanden oude zoon Michael, ontvluchtte het door Rusland bezette gebied Kyrylivka, in het oosten van Oekraïne, met haar man en vier kinderen tijdens het weekend

.

Anna Strishko omhelst haar vader, Vitalin, nadat ze maandag met hem herenigd is in Zaporizja, Oekraïne. Ze waren gescheiden sinds het begin van de oorlog

.

"Het is moeilijk, vooral als families praten over wat er met hen is gebeurd, zoals mensen die worden beschoten toen ze probeerden te ontsnappen", zegt Dmytro, een politieagent die de wacht houdt terwijl een van zijn collega's met de nieuwkomers praat. Sommige mensen kwamen met kinderen die niet van hen waren, voegde hij eraan toe.

“Je hoort kinderen praten over hoe hun vader en moeder voor hun ogen werden vermoord . Het is zo triest en vreemd', zei Dmytro, die om veiligheidsredenen alleen zijn voornaam gaf.

 Bron: Nabih Bulos (tekst), Carolyn Cole (foto's) / Los Angeles Times

(vrij vertaald en bewerkt)

.