Oslo - 8 juli 2022 (eigen foto)
.
Dit is heel waarschijnlijk mijn laatste bijdrage aan dit blog. Bij het uitbreken van de oorlog had ik de draad hier na een lange rustperiode weer opgepakt. Anders dan in de hoogtijdagen van dit blog gunt Google mij helaas geen opvallende plaats meer in zijn zoekmachine, waardoor mijn bijdragen hier vrijwel volledig ondersneeuwen onder het ruime aanbod van berichtgeving. Dat heeft mij na enige aarzeling doen besluiten mijn pogingen om dit verschrikkelijke conflict op verschillende manieren onder de aandacht te brengen te staken.
Na 5 maanden oorlog merk je dat er helaas een zekere gewenning optreedt, en velen weer overgaan tot de orde van de dag. We kijken niet meer op van het zoveelste Russische bombardement, maken ons eerder zorgen of er nog wel gas door de pijplijn komt. Het risico bestaat dat de aandacht voor de oorlog en de vele slachtoffers verflauwt en ook de inspanningen om er een einde te maken minder worden. Dit mag natuurlijk niet gebeuren, maar is het te voorkomen?
Onze westerse neo-liberale democratie lijkt niet bij machte om een krachtig tegenwicht te vormen tegen de agressie van een autocratie. Ons geloof in vrede en economische groei als uitvloeisel van de globalisering van de markt was zo groot dat we ons in slaap hebben laten sussen, oorlog in de achtertuin niet voor mogelijk hielden. Oekraïne is het kind van de rekening dat we daar nu voor gepresenteerd krijgen.
***
