vrijdag 18 november 2011

Berlo, Ciao!


Kiev, 14 november 2011 –

   Terug van hun Europese tournee vierden de vrouwen van FEMEN de afgelopen week met zichtbaar plezier het afscheid van Silvio Berlusconi. Als pitspoezen bij een Formule 1 verzamelden ze zich bij de Italiaanse ambassade in Kiev om Berlusconi bij de finish van zijn rampzalige race als regeringsleider af te vlaggen – met op hun blote lijven de sporen die deze brokkenpiloot heeft achtergelaten.
   Met zijn beschamende machogedrag is Berlusconi regelmatig de bocht uitgevlogen, heeft hij vrouwen misbruikt en beledigd, staatshoofden geschoffeerd en het aanzien van Italië in de wereld daarmee ernstig beschadigd. Daarnaast heeft zijn nalatigheid in het doorvoeren van economische hervormingen en het aanpakken van maffiapraktijken Italië aan de rand van de afgrond gebracht.
   Het is de hoogste tijd dat Berlusconi voor zijn schurkenstreken en wandaden ter verantwoording wordt geroepen, voor zijn dollemansrit door het politieke landschap, die vele slachtoffers heeft gemaakt, wordt gestraft.








   Alle reden voor een feestje met champagne, maar wat brengt ons de dag van morgen? De nieuwe regering onder leiding van Mario Monti is nauwelijks gepresenteerd of er wordt in Italië al weer gedemonstreerd – het zou een bankierskabinet zijn, een verzameling grijze heren uit hetzelfde wereldje dat de huidige misère heeft voortgebracht.
   Hoe bevrijden we ons van de machinaties van de door perverse prikkels door en door verziekte financiële wereld, het monstrum dat we zelf hebben gecreëerd en ons nu tot slaven degradeert? Dat lijkt de hamvraag te zijn, waarbij we ervoor moeten waken niet verleid te worden door de goedkope antwoorden van het populisme. Occupy laat zien dat veel mensen, al staat hun geen helder alternatief voor ogen, het zo langzamerhand goed zat zijn. Het roer moet om, dat mag duidelijk zijn, maar hoe?
   Wellicht door een beleid dat zich niet laat verblinden door het principe van economische groei, dat zich niet baseert op verschillen tussen mensen en deze uitvergroot, tot een motor maakt van een blinde behoefte aan steeds meer consumptie, maar uitgaat van genoeg is genoeg, van eerlijk delen en meer is te veel… de woorden zijn simpel en bekend, maar de idealen versleten, de politieke moed om ze uit te spreken, op te poetsen en in daden om te zetten, verdwenen…
   Kortom, waar blijft het echte linkse antwoord op de crisis?



.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten